Son zamanlarda o okula gitmek istemiyorum. Gittiğim okulu ben seçemiyorum, sevemiyorum. Oraya kendimi ait hissetmiyorum.

Bir grup var. Ben dahil sınıftan birkaç kişiye kötü davranışlarda bulunuyorlar. Ne kadar acımasızlar. Bazen köşeye sıkıştırılıyorum bazen bedenimde bir yerlere zarar veriyorlar. Öğretmenlerim beni görmüyorlar. Görünmez miyim?

Annemle babama hissettiğim duygulardan bahsediyorum ve o okula gitmek istemediğimi söylüyorum. “Başa çıkabilirsin” diyorlar. “Bir kere de sen vurmalısın” diyorlar.

7 yaşındayım, sanırım bu yüzden çok ciddiye alınmıyor duygularım.

Deseler ki, içinde bulunduğun durum gerçekten çok can sıkıcı. Biz senin hep yanındayız. Hadi bir plan yapalım. “İşte bu!” diyeceğim. Anlaşıldığımı hissedip rahatlayacağım.

Onlara oyunlarımda ve resimlerimde bir şeyler anlatmaya çalıştım. Anlamadılar.

Geçtim karşılarına okula gitmek istemiyorum diye bağırdım ve ağladım. Duymadılar.

Boynumdaki bir yarayı gösterdim. Görmediler.

Ne yapabilirim?

Anne- Babalara Öneriler

• Çocuğunuzun rol modeli olduğunuzu unutmayın. Olay gerçekleştikten sonra evde nasıl konuştuğunuza dikkat edin.
• Çocuğunuzla sağlıklı bir iletişim kurmanız çok önemlidir. Sağlıklı insan ilişkilerinin anlatıldığı bir aile hayatında, zorbalığa uğrayan çocuk davranışın kendinden bağımsız bir şekilde yanlış ve müdahale edilmesi gereken bir davranış olduğunu daha rahat fark edecektir.
• Çocuğunuza bu zorbaca davranışları tanıtın. Onu kendine güvenmeye ve güçlü kelimeler kullanmaya teşvik edin.

Psikolojik Danışman Ezgi ÖZBAK
Oyun Terapisti